The Gift of Caring

The photo is a hand painting done by a group of children during the 2007 Vides Mission Camp in Bacolod, while the poem below is from an email that has been circulating. It was written by a certain Rev. Fr. Ariel F. Robles, CWL Spiritual Director of St. Augustine Parish, Baliuag, Bulacan.

When I first read the poem below, I felt a big lump in my throat and my eyes became quite teary as it reminded me of my 81- year old mom. When my father passed away in year 2000, my husband, three children and I packed up our own household and moved into the home where I grew up, with the mission of taking care of my mom. It's been seven years now that we have day in and day out been with her and witnessed her gradual transition into her elderly years.

For someone who loves to listen to others, she now more often than not has to humbly ask others to repeat what they had just said because she has difficulty hearing several of the words.

For someone who used to think nothing about walking kilometers to mass daily, she now needs to exert a lot of energy as she limps about from one part of the home to another. Off-and-on pain is a daily occurrence, something she more often than not tries to bear silently.

Reading the poem called my attention to the gift we live with within our midst. The gift of caring for someone now more frail. The gift of being able to mirror back to her the same unquestioning sacrifice and care she loved us with when we were frail and helpless infants ourselves.

Thank you, Rev. Fr. Robles for this beautiful poem in honor of our elderly. It is very precious to all of us who are in the process of learning how to better "understand from the inside" and to care for our elderly loved ones.

Here is the poem in full:

Sulat ni Tatay at Nanay

Sa aking pagtanda, unawain mo sana ako at pagpasensyahan.
Kapag dala ng kalabuan ng mata ay nakabasag ako ng pinggan
o nakatapon ng sabaw sa hapag kainan,
huwag mo sana akong kagagalitan.
Maramdamin ang ang isang matanda.
Nagse-self-pity ako a tuwing sisigawan mo ako.

Kapag mahina na ang tenga ko at hindi ko maintindihanang sinasabi mo,
huwag mo naman sana akong sabihan ng "binge!"
paki-ulit nalang ang sinabi mo o pakisulatnalang.
Pasensya ka na, anak. Matanda na talaga ako.

Kapag mahina na tuhod ko, pagtiyagaan mo sana akong tulungang tumayo,
katulad ng pag-aalalay ko sa iyo noong nag-aaral ka pa lamang lumakad.

Pagpasensyahan mo sana ako kung ako man
ay nagiging makulit at paulit ulit na parang sirang plaka.
Basta pakinggan mo nalang ako.
Huwag mo sana akong pagtatawanan o pagsasawaang pakinggan.
Natatandaan mo anak noong bata ka pa?
Kapag gusto mo ng lobo,paulit-ulit mo 'yong sasabihin,
maghapon kang mangungulit hangga't hindi mo nakukuha ang gusto mo.

Pinagtiyagaan ko ang kakulitan mo.

Pagpasensyahan mo na rin sana ang aking amoy.
Amoy matanda, amoy lupa.
Huwag mo sana akong piliting maligo.
Mahina na ang katawan ko. Madaling magkasakit kapag nalamigan,
huwag mo sana akong pandirihan.

Natatandaan mo noong bata ka pa?
Pinagtiyagaan kitang habulin sa ilalim ng kama kapag ayaw mong mailigo.
Pagpasensyahan mo sana kung madalas, ako'y masungit,
dala na marahil ito ng katandaan.
Pagtanda mo, maiintindihan mo rin.

Kapag may konti kang panahon, magkwentohan naman tayo, kahit sandali lang.
Inip na ako sa bahay, maghapong nag-iisa. Walang kausap.
Alam kong busy ka sa trabaho,

subalit nais kong malaman mo na sabik na sabik na akong makakwentohan ka,
kahit alam kong hindi ka interesado sa mga kwento ko.
Natatandaan mo anak, noong bata ka pa?
Pinagtiyagaan kong pakinggan at intindihin ang pautal-utal mong kwento
tungkol sa iyong teddy bear.

At kapag dumating ang sandali na ako'y magkakasakit
at maratay sa banig ng karamdaman,
huwag mo sana akong pagsawaan alagaan.
Pagpasensyahan mo na sana kung ako man ay maihi o madumi sa higaan,
pagtiyagaan mo sana akong alagan sa mga huling sandali ng aking buhay.

Tutal hindi na naman ako magtatagal.

Kapag dumating ang sandali ng aking pagpanaw,
hawakan mo sana ang aking kamay at bigyan mo ako
ng lakas ng loob na harapin ang kamatayan.

At huwag kang mag-alala, kapag kaharap ko na ang Diyos na lumikha,
ibubulong ko sa kanya na pagapalain kasana... dahil naging mapagmahal ka sa iyong ama't ina...

Written by Rev. Fr. Ariel F. Robles

CWL Spiritual Director

St. AugustineParish

Baliuag, Bulacan